Een KTM op de Maasvlakte en een slippertje

Maasvlakte

Gisteren, 15 januari 2018, was het toch weer tijd om de brommert uit het vet te halen. Zonnetje, een graad of vier, moet kunnen. Natuurlijk wel de handvat- en zadelverwarming op standje maximaal. Immers, je bent een watje of je bent het niet. De motor startte vlot, even laten draaien om de rommel op te warmen en op pad. Ik heb iets met de Maasvlakte. Waarom weet ik niet. Misschien de weidsheid? De desolate ruimte? De rust? Geen idee. Ik wil naar de Slufter. Maar aangekomen op de Maasvlakte blijkt dat het wegennet weer eens flink is omgegooid. Dat gebeurt nogal eens daar. Het is even zoeken maar dan komt het goed. Zie de paar foto’s die ik er nam.

Slippertje

Op weg naar huis besluit ik het binnendoor te doen. Dat brengt me onder andere over de Groene Kruisweg richting Spijkenisse. Ik heb vrienden wonen in Geervliet. De route loopt vrijwel voor hun deur langs. Dan is het een kleine moeite om even bij ze langs te wippen. Even een praatje, een bakkie, gezellig. Bij het vertrek een foutje. De klinkerweg van hun erf naar het stoplicht blijkt glad. En koud. En een brommer met nog koude banden. Ook dat. Voor de omstandigheden geef ik te enthousiast gas. Het achterwiel breekt uit en de motor slingert alle kanten op. De stuurdemper zorgt ervoor dat het niet volledig uit de hand loopt en ik het ding weer onder kontrole krijg. Ja, de KTM heeft ook tractiecontrole. Zeker. De bedoeling is dat uitbreken op deze manier wordt voorkomen. Nou, dan heeft KTM nog wat werk te doen. Het is trouwens niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Vorig jaar oktober, op circuit Assen in bocht Duikersloot met de knie aan de grond, overkwam me hetzelfde.

Techniek?

Het lijkt me ook best verklaarbaar: de sensor in het achterwiel meet de rotatie ervan. Als die hoger is dan de rotatie van het voorwiel dan is er iets mis. Dan grijpt de TC in. Maar dat betekent simpelweg dat het achterwiel dan al aan het slippen is. En dan zit je als berijder al met dichtgeknepen billen op je zadel. Onder hellingshoek werkt de TC beter. De electronica heeft parameters omtrent hellingshoeken, vermogen en de hoeveelheid gas die onder bepaalde hellingshoek nog verantwoord is. Ik maak het soms mee, bij serieus gasgeven bij uitkomen van een bocht, dat het oranje lampje van de TC oplicht. Dan heeft het systeem dus de conclusie getrokken dat ik onverantwoord bezig ben en grijpt het in. Ik merk dat doordat de motor ineens niet, of minder, accelereert dan ik verwacht. De TC kapt dan dus het vermogen af. Maar als het wegdek nat is? Of glad? Wat is precies de definitie van “glad” volgens KTM? Heeft de brommer daar ook sensors voor? Volgens mij niet.

Ergens las ik, in een rijtest geloof ik, dat “de hoeveelheid achterwielslip die KTM toestaat afhankelijk is van de rijmodus: in standje Sport laat de TC meer slip toe dan in standje Road”. Prima. Maar het betekent per defintie dat je met slip te maken krijgt. En dat is gewoon schrikken! In zo’n geval reageer ik door meteen de kraan dicht te draaien. Automatisch, zonder erbij na te denken. Op hoge snelheid op droog wegdek bestaat dan het risico van een highsider. Daarvoor heeft KTM een stuurdemper gemonteerd. Die moet het al te hevig slaan van het stuur opvangen en zo een highsider voorkomen. Nou, dat werkt goed, kan ik uit ervaring meedelen.

Hoe dan wel?

Eigenlijk, als het achterwiel uitbreekt, is abrupt het gas afsluiten niet slim. Vanwege het risico van een highsider. In plaats hiervan moet je niet schrikken maar gas terugnemen. Rustig. Het vermogen eraf halen. Dit is waarschijnlijk precies wat de TC voor je doet. Denk ik, want dit uitgebreid testen, euhhh… Dus moet je eigenlijk… niks doen. Rustig blijven zitten totdat de TC zijn werk gedaan heeft en de motor weer onder je terugkomt. Nou vrienden, dat vergt een hoop oefening. Mag ik misschien iemands brommer een keer hiervoor lenen? Dan schrijf ik een nieuw blog met m’n ervaringen.

Samengevat

TC is prachtig, in theorie, maar je eigen reflexen verstoren de boel. Die zou je dus moeten onderdrukken. Door het hoofd koel te houden. Ik ken er een paar die dat gelukt is. Rossi, Marquez, Dovizioso, Michael van der Mark. Onder anderen. Toch heeft het nut want teveel gas geven in een bocht lost het voor je op. Soms.  Maar er blind op vertrouwen? Dat gaat me wat ver. De eigen rijervaring, intuïtie, gevoel….dat spreekt me meer aan. Wat dat laatste betreft: feedback. Van het rubber. Voelen wat er onder je gebeurt. Héééél belangrijk. En dan mag TC best een handje meehelpen. Vooruit dan maar.