Een Japans ontbijtservies

Er zijn van die momenten dat wij last krijgen van een opruimbui. Meestal in een druilerig weekend als we ons de pest zitten te vervelen. Jazeker, dat komt voor. Wat precies de aanleiding is voor zo’n bui is volstrekt onduidelijk. Soms zoek ik iets, trek ik een la open, kijk erin en denk: “Jezus…wat een bende”. Dan grasduin ik door die bende heen en heb ik meuk in mijn handen die ik drie jaar daarvóór ook al in mijn handen had, toen precies hetzelfde dacht maar toen géén opruimbui kreeg. Soms dus wel en dan verplaats ik de meuk naar de keuken, naast de vuilnisbak. Eindbestemming: de vuilcontainer verderop in de straat. Of de Kringloop. Of Marktplaats. Waar ik ook alweer naar zocht ben ik dan meestal snel vergeten. Omdat een bui bij mij niet snel overgaat trek ik andere lades en kasten open, ik kom dan nog veel meer meuk tegen en ook dat gaat naar de keuken. De aardigheid is dat zo’n bui aanstekelijk werkt bij Olga. Die krijgt dan last van eenzelfde bui. Ze duikt dan meestal haar kledingkast in op zoek naar hansopjes die ze minstens drie jaar niet aan het lijf heeft gehad. Nee, ik treed niet in details. Ze leest deze stukjes ook en ik wil het huwelijk graag goed houden. Ook dat spul verdwijnt dus naar de keuken.

Zo gebeurde het dat Olga in een kast een Japans ontbijtservies tegenkwam. Nooit gebruikt. Gekregen in een kerstpakket van een vroegere werkgever. Goedbedoelde meuk. Net als die broodbakmachine die je één keer probeert en dan achter in een kast zet omdat alle voorbereidingen voor een homp brood en daarna het schoonmaken van het kloteding je zo tegenvalt dat je voortaan toch maar snel even naar de bakker op de hoek loopt. Gemak dient nu eenmaal de mens. Of een chocoladefontijn. Je gelooft het niet maar het bestaat. Iemand heeft het bedacht en het wordt als kado gegeven. Echt. Ons ontbijtservies stond naast twee pindastelletjes. Ook nooit gebruikt. Die zaten in een ander kerstpakket. Denk ik. Of misschien gekregen op een verjaardag. Ook een gelegenheid waarbij je vaak meuk in ontvangst mag nemen van mensen die het absoluut lief bedoelen maar geen idee hebben wat ze moeten geven aan iemand die alles al heeft. De pindastelletjes en het ontbijtservies verdwijnen de keuken in en Olga zet ze naast de vuilnisbak. Verdere instructies ontbreken. Een dag later, Olga is even niet thuis, pak ik een kartonnen doos en zet de meuk erin. Het aardewerken servies maakt een gezellig klingelend geluid in de doos terwijl ik ermee naar de vuilcontainer wandel. Die containers zijn een jaar geleden gemoderniseerd door de gemeente. Het zijn van die mooie, diep ingegraven dingen met zo’n valklep. Ze zijn deze keer ook praktisch leeg want als ik de kartonnen doos in de klep leeg kieper en het ding sluit maakt het aardewerk zo’n teringherrie, als het onderin de container aan stukken slaat, dat de buren achterin de wijk het kunnen horen. Met een voldaan gevoel wandel ik terug naar huis. Opgeruimd staat netjes.

Olga komt thuis. “Waar is dat ontbijtservies gebleven?” vraagt ze. “In de vuilcontainer” antwoord ik trots. “Dat had ik aan de Kringloop willen geven! Er mankeerde helemaal niks aan! Dat gooi je toch niet zomaar weg!”. Oh? Tsja. Niks meer aan te doen. “Heb je weleens gekeken hoeveel serviezen en pindastellen er bij die Kringlopen op de planken staan? Denk je dat ze op het twintigste servies van ons zitten te wachten? Nee toch?” dien ik van repliek. Maar het klinkt niet sterk. Misschien had ik met het kloteservies naar de AVRO gemoeten. Naar Tussen Kunst En Kitsch. Alhoewel, een werkgever zal toch geen Ming porselein in zo’n pakket proppen? Nee toch?