Een dagje gummen op Assen (met video)
Begin vorige week plofte er een email van Promotor in mijn inbox met een aanbieding voor een dagje rijden op Assen. Ik heb eerder op Assen gereden. Zeven jaar geleden op mijn Suzuki Bandit, om precies te zijn. Dat beviel toen uitstekend ondanks het mindere weer. Ik klokte er toen 2:26 minuten als snelste ronde. Daarna heb ik twee keer met mijn Triumph op Zandvoort gereden. Zandvoort is leuk rijden maar het is niet echt een motorcircuit. Het heeft onoverzichtelijke bochten (duinen) en er zijn twee bochten die knijpen. Voor motorrijders wordt dat dan met pilonnen opgelost die je dwingen om de buitenkant van de bocht te houden. Assen is een echt motorcircuit. Alle bochten kan je doorkijken en ze liggen ook mooier voor een motor. Er is wel een nadeel: Assen ligt erg ver van Rotterdam af. Rijden op Assen is ook duurder dan rijden op Zandvoort.
Ik lees de email en kijk eerst eens wat de lange termijn weersverwachtingen zijn. Want rijden op een circuit in de regen, daar is geen ruk aan. Weeronline meldt een hogedrukgebied en rustig, zonnig, stabiel najaarsweer. Da’s mooi. Ik overleg even met mijn vrouw en die vindt het best. Boeken dus. Op de website lees ik dat de registratie (startnummer, transponder, enz.) al om 07:30 uur is. Poeheeee. Da’s vroeg. Om nou al om vijf uur ‘s-ochtend van huis te vertrekken, in het donker, met pakweg vijf graden, gadver. De Stadsherberg in Assen-centrum heeft kamers vrij en ik kan terecht. Op woensdagmiddag ga ik op pad en een ruime twee uurtjes later vind ik de hut. Inchecken, prima kamer, motorpak uit en omkleden, happie eten, even TV kijken en dan naar bed. De wekker staat op 06:00 uur, ontbijten kan ik om 06:30. Het circuit is tien minuten rijden van het hotel. Allemaal prima.
Om 07:15 rijd ik het TT-circuit Assen op. Op de paddock staan een hoop campers van jongens die circuitrijden semi-professioneel doen. Er staan ook al aardig wat motoren geparkeerd van jongens zoals ik. Er staan een paar BMW GS-1200 orgels tussen. Met koffers en al. Euhhhh, ja, zolang je betaalt vindt iedereen het best natuurlijk. Maar ermee op een circuit?
Hennie Lentink, de drijvende kracht achter CRT die de boel organiseert, houdt een toespraak en instrueert waar het vandaag om gaat. Hennie heeft een leuk betoog en de sfeer zit er goed in. Ik rijd in groep C (de onervaren groep) en ik krijg een schema met de vijf tijden waarop ik me moet opstellen in de pits voor de rijsessies van mijn groep. Groep C blijkt weer onderverdeeld in zes kleinere groepjes die elk een eigen instructeur meekrijgen. De eerste drie sessies moeten we achter de instructeur blijven rijden. De vierde sessie zal de helft vrij rijden zijn en de laatste sessie is volledig vrij. Ik word in groepje één ingedeeld.
Sessie 1
Bij het opstellen in de pits staat er een Yamaha T-max voor mijn neus. Een T-max? Een scooter??? Jawel, er staat een scooter. We gaan rijden en ik zit achter de scooter. Na de eerste bocht weet ik: dit gaat niet werken. De scooteraar durft geen bocht te rijden en rijdt zoals fietsers op de Coolsingel rijden. Later blijkt de man vierenzeventig te zijn. Ik heb er respect voor dat de baas dit nog durft, maar waarom hij persé op een circuit wil rijden met dit gangetje is mij een raadsel. Het is ook gevaarlijk. Hij durft niet harder dan pakweg zeventig km/u en als de rest dan tweehonderd rijdt….. Na twee rondjes moeten we wisselen achter de instructeur en de scooter en ik sluiten achteraan aan. Ik besluit meteen om de scooter te passeren. Na nog twee rondjes is de man uit beeld verdwenen. Beter. Het tempo blijft echter laag. Het idee is uiteraard dat we de baan leren kennen. Logisch ook. Maar als bij de evalutie gevraagd wordt wat we ervan vonden laat ik het toch niet na om te melden dat het van mij harder mag.
De rest van de sessies
De scooter is verplaatst naar een groep met “langzame mensen”. Prima. Daar blijken ook de GS’ers naartoe te zijn verhuisd. Mijn eigen groepje is dus geslonken. Het tempo gaat nu ook duidelijk omhoog en onder mijn motor beginnen de steppies te krijsen als ze de grond raken. Ik krijg dus weer last van het mij bekende grondspelingprobleem. Het is een beetje op te lossen door naast de motor te gaan hangen en de knieën aan de grond te zetten maar ik merk dat het niet heel veel scheelt. Desalniettemin ben ik lekker bezig en heb ik het prima naar mijn zin. In de laatste twee sessies krijgen we een signaal dat we “los” mogen. De instructeur gaat opzij en ik draai de kraan open. De rondetijden gaan flink omlaag totdat ik rond de 2:16 minuten blijf steken. Het deel wat ze de Veenslang noemen is het snelste stuk en hier komt de snelheid voor het eerst boven de tweehonderd km/u voordat ik bij Ruskenhoek in de remmen moet. Ik maak flink wat ronden en dubbel diverse jongens. En de scooter. Die ben ik onderweg een keer of vier tegengekomen. Qua rempunten ga ik niet tot het uiterste want het moet wel leuk blijven en bewijzen hoef ik niks tenslotte. Maar als ik de video’s terugkijk (alle instructeurs rijden met camera’s voor en achter) zie ik dat er nog een hoop te winnen valt als ik er geconcentreerd op ga trainen. Dat komt wel een andere keer. Om 18:30 uur verlaat ik Assen, ongeschonden en een geweldige ervaring rijker. Het is nog twee uur rijden voordat ik weer thuis ben.
Video
Een instructeur die achter me reed had een videocamera. Je kunt hier een kleine twee minuten mijn achterkant bewonderen. Jammer dat het een tikkie ver weg is.