Alleen naar de Pyreneeën – dag 15. Voorbandje in Albi
Kwakkende brulkikkers op camping Moto in de Dordogne is een dingetje, maar wat dacht je van krekels? Deze camping is ervan vergeven. En de beesten hebben reuzelol, getuige de bak herrie die ze maken. Gelukkig heb ik oorproppen. Die gaan echt in als ik op mijn slaapzak ga liggen. Erop liggen? Niet erin? Zeker niet! Om kwart over negen in de avond is de temperatuur nog steeds dertig graden. Het zal best iets koeler worden, maar volgens de weerapps geen tien graden minder. En dus? Geen slaapzak nodig. Als ik het tentje in klim voelt het als een sauna.
‘s-Ochtend half acht. Mooie tijd. In eerste instantie dreef ik gisteravond bijjna letterlijk de tent uit maar in de loop van de nacht koelde het toch zover af dat ik, toen ik even wakker werd, besloot om wat aan te trekken. Ik haast me met inpakken. Er is nog schaduw van de bomen maar de zon is al op en ik wil graag zijn ingepakt voor het serieus heet wordt. Dat lukt. Ik heb twee croissants besteld. Ophalen in de bar. Ik daarheen. “Non monsieur, c’est a la Reception!”. Blijkt een misverstandje van de organisatie. Niet erg, maar nu moet ik een eindje stiefelen in de zon, in mijn spijkerbroek. Enfin, ik heb mijn croissants, ik heb ook twee koele blikjes Icetea. De twee gekookte eitjes gaan er prettig in. Ik begin vast aan dit stukje. Want tijd zat. De voorbandafspraak staat voor twee uur, het is volgens Google drie uur rijden, dus als ik tegen elf uur vertrek… beter ietsje eerder. Eenmaal (bijna) alles ingepakt doe ik nog even een plons in het zwembad.
Rijden. Het eerste half uur is saai, druk en gaat over de Route Nationale. Maar ik heb één waypoint gezet op iets groens op de kaart. Vaak is dat leuk rijden. En dat blijkt ook nu. Het “groen op de kaart” is de Haut Languedoc. En de weg waar ik overheen mag is een “Route de Vins”. Een prachtige omgeving over heuvels, dalen, bossen… genieten. Het is ook een mooie stuurweg maar ik beperk me tot, zoals eerder geschreven, gelijkmatig rijden. En als je dat een beetje op tempo doet is het toch wel weer een feestje. Dit alles mag ik doen in een comfortabele veertig graden Celsius. Het is te doen omdat ik vanmorgen voor het eerst in vier jaar weer mijn Coolvest heb aangetrokken. Gevuld met water, natuurlijk. Dat verdampende vocht op de blote huid houdt het lijf een beetje onder controle. Het werkt vlekkeloos. Net als rijden met een nat T-shirt. Maar dat is na vijf minuten droog, het vest houdt het in deze temperatuur een paar uur vol.
De Haut Languedoc houdt weer op, ik mag weer over drukkere N-wegen. Tegen enen draai ik het parkeerterrein van de KTM dealer in Albi op. Hij gaat pas om twee uur weer open. Uurtje wachten. Gelukkig heb ik nog een blikje Icetea en de rest van de tijd breng ik door met Olga bellen en wat internetten onder een boom in de schaduw. Dan gaat de deur open. Ik meld mij, alles klopt, een monteur haalt mijn motor op, de bagage mag erop blijf zitten. En nee, ik mag niet in de werkplaats komen. Jammer. Na een half uur is de KTM een nieuwe voorband rijker. En ik honderdveertig euries armer, wat gewoon een normale prijs is. Dus ik klaag niet. Kanttekening: niemand spreekt Engels. Ook de niet zo oude medewerkers niet. Ik vind dat slecht. Maar ja, Frankrijk hè. Chauvinistisch als de pest. Die de Gaulle was ook al zo’n simpele ziel die het niet begreep. Die vond dat de hele wereld maar Frans moest leren. Waarom? Voor die paar flessen wijn? Die maken ze in Italië ook! En jawel, die Eifeltoren is hoger dan de Euromast. Nou en? Voor straf maak ik geen foto.’s. Fotogeniek is het pand trouwens ook al niet. Wil je het toch zien? Gewoon even op Google Maps kijken. KTM dealer Albi.
Na de KTM dealer mag ik nog twintig minuten naar de geplande camping. Het zou een feestlokatie moeten zijn met alles erop en eraan. Als ik arriveer, jawel, enorme parkeerterreinen voor alle autobussen en touringcars. Die staan er niet. Alles uitgestorven. Jawel, de camping lijkt open maar een feest? Welk feest? Er is geen hond. Ik zie wel overal feesttenten die overeind worden getrokken. En nachtverblijven voor de jeugd. Grootse plannen hier. Maar niemand te bekennen. Siësta. Dat snap ik best in die bloedhitte. Ook geen zwembad en geen schaduw. Ik prakkezeer even. Nee, ik ga hier geen tentje opzetten. Echt niet! Dit is een strafkolonie! In de schaduw van het douchegebouw Google ik naar een andere camping. Ik vind iets op vijftien kilometer. Camping Camp Redon. Website. Ziet er goed uit! Van een Nederlander. Toch wel makkelijk. Bellen. “Jawel hoor, we zijn open. Kom maar” zegt de Nederlandse eigenaar.
Een minuut of twintig later draai ik het terrein op. Ziet er leuk uit! Snel komt de eigenaar naar me toe en heet me hartelijk welkom. Hij loopt met me mee voor een aardig plekje in de schaduw. Eerst een biertje op het terras. Er staan voornamelijk Nederlanders met campers en caravans. En er is een zwembad! Vanavond is er diner. De eigenaar is een Nederlandse restauranteigenaar die hier is neergestreken, begrijp ik van mensen om me heen. Hij kookt drie keer in de week voor geïnteresseerde gasten. Ik ben geïnteresseerd. Om zeven uur mag ik aanschuiven. Nadat ik geprobeerd heb onder de douche de meurende zweetdampen af te spoelen.
Aan tafel. Rechts van mij een drietal Nederlandse echtparen. Links van mij twee Engelse echtparen. Ik raak met beide kampen in gesprek. Ze zijn nieuwsgierig naar die motorrijder. Omdat ik uitvoerig met de Engelsen in gesprek raak denken de Nederlanders dat ik Engelsman ben. Grappig. “Nee joh. Een onvervalste Rotterdammer.” Hilariteit. Voorgerecht iets met meloen en ham, daarna eendenborst, daarna een toetje. Ik heb het dik naar mijn zin. De Nederlanders vragen me met Google Translate “foutre” uit het Frans te ver talen naar Nederlands. Ik typ het in, zie de vertaling en denk: “pardon?”. “Dat ga ik niet hier hardop uitspreken meneer! Dan krijg ik ruzie”. De Nederlanders liggen plat. “U bent een vies mannetje meneer!” zeg ik zo guitig mogelijk. Nu moet er zuurstof komen. Vervolgens leg ik de Engelsen de situatie uit. Ook hier is zuurstof nodig. Het is een topavond. Een glaasje wijn, nog een glaasje, en nog maar een glaasje, helpt ook. Die motorrijder is een gezellige vent! Jawel. Ik kan het wel. Als ik even mijn best doe.
Morgen blijf ik hier. Een dag niks. Een dag zwembad. Wasje doen. Daarna zie ik verder.
