Tijd voor verandering
Op zeker moment merk je dat je met enige regelmaat op websites en in tijdschriften testen van andere motorfietsen zit te lezen. We doen dat af en toe allemaal wel eens, gewoon uit belangstelling, maar als dat een structureel karakter begint te krijgen dan is er meer aan de hand. Dan is het “tijd voor verandering”. En dat overkomt mij het laatste jaar. Nou is die Triumph een erg fijn ding. Er wat anders voor in de plaats zetten, dat is niet zoiets als wijs-maar-wat-aan-en-doe-mij-die-dan-maar. Daar krijg ik geheid spijt van. “Had ik nou toch maar….”, dat gevoel. Je begrijpt me wel. En in mijn geval betreft het testen lezen van nieuwe motoren. Want de techniek schrijdt voort. Allemaal leuk, maar de nieuwe fietsen waar ik naar kijk hebben een prijskaartje. Een stevig prijskaartje. Dat maakt het des te verstandiger om niet over één nacht ijs te gaan.
Via een goede collega kwam ik vorig jaar in aanraking met KTM. De goede collega rijdt een KTM Superduke 1290, gekocht bij Verpalen in Krommenie. KTM is een beetje dwars, eigenzinnig. Motoren met een styling die niet iedereen mooi vind. Maar technisch wel degelijk. En vooral rijtechnisch superieur, want KTM heeft zijn roots in de motocross. Het zijn allemaal karaktertrekken die ik prima herken en kan waarderen. Als half motorrijdend Nederland op BMW stapt, bij gebrek aan fantasie en omdat iedereen-dat-doet-dus-zal-het wel-goed-zijn, dan is dat voor mij reden om eens bij andere merken te gaan kijken. En zo kwam ik in het begin van dit jaar via die collega bij Verpalen terecht en kreeg ik van hun een Superduke 1290 GT mee, voor een proefritje. Het verslag van dat ritje kun je hier lezen. En daarna was het hek van de dam.
De laatste week van onze grote vakantie zijn we gewoon thuis. Er wordt prachtig weer voorspeld. Ik denk, “ik huur zo’n KTM gewoon een hele dag”. Want een motor echt goed beoordelen, dat lukt niet met een ritje van een uur. Goedhart in Bodegraven is voor mij het meest dichtbij. Op woensdagochtend 09:00 uur sta ik bij hun verhuurbalie om het telefonisch gereserveerde ding op te halen. Het gaat vlot. De Triumph kan ik tijdelijk bij ze achterlaten. Geen punt bij Goedhart. De KTM is volledig standaard en heeft dus ook geen navigatie. Daar was ik voor gewaarschuwd en dus draag ik een rugtas met daarin mijn Tomtom400 met een extern accupack. Bluetooth en helmspeakers regelen de rest. Het werkt prima. De verhuurmeneer legt me de belangrijkste functies van de boordcomputer uit en ik vertrek, voor een route van vierhonderd kilometer die ik heb voorbereid en in de TT geladen.
Het eerste uur gaan over binnenwegen en de KTM knort een rustige tachtig km/u. Ik heb de GT bewust niet in Sport-mode gezet. Eerst maar eens kijken hoe het ding zich gedraagt bij toeristisch werk. Afknijpen tot drieduizend toeren, hij vindt het best. Beetje spelen met het gas. Op een recht stukje weg trek ik kort de kraan open om te kijken hoe de GT reageert. Meteen springt ie vooruit en ik moet me goed vasthouden om er niet af te lazeren. Poeheee. Dat gaat serieus rap. En hij staat nog in Street-mode! Wat daarnaast ook opvalt is het grote comfort. De zit is voor mij, met mijn 1,85 meter lengte, perfect. Het zadel is tamelijk vlak en geeft genoeg ruimte om te verzitten indien gewenst. Het stuur valt volkomen natuurlijk in de handen. Ook de demping van de vering valt electronisch in drie standen te regelen, maar tussen Street en Comfort mode merk ik niet zoveel verschil. De Comfort mode geeft echt, euhhh, comfort. Een slecht of minder wegdek wordt gewoon opgevreten zodat je er weinig last van ondervindt. De motor deint dan ook wat meer. Toch houdt je het gevoel de motor volledig onder controle te hebben. Mooi.
Na een uur besluit ik de GT in Sport-mode te zetten. En dan merk ik niet zo heel veel verschil met de Street-mode. Of het moet zijn dat je iets minder aan het gashendel hoeft te draaien om dezelfde krachtsexplosie te krijgen. Dát zal het zijn. Hoe dan ook, de rest van de dag laat ik het ding in Sport-mode staan en denk ik er niet meer over na. Dat zegt iets over het gemak waarmee de GT te rijden valt, want ook later op de dag rijd ik veel binnenwegen, landweggetjes en dijkjes. Als een echte groottoerist op een ouwelullen-Harley, gewoon in de Sport-mode. Het apparaat slikt het allemaal en doet nergens moeilijk over. Tot je ergens een doos in een auto treft die met geknepen billen een hele echte veertig km/u pruttelt waar tachtig is toegestaan. Dan is een korte ruk aan de gaskraan ruim voldoende om er indrukwekkend snel omheen te sturen. Ergens draai ik een snelweg op. De lange oprit nodigt me uit om het ding eens met vol gas door de versnellingen heen te jassen. Dat is leuk. Echt. Het voorwiel komt los in de eerste, en in de tweede, en in de derde versnelling en je lanceert binnen enkele seconden naar een snelheid die niet in Koos Spee’s balboekje voorkomt. Absoluut indrukwekkend! Daarbij blijft de fiets je het gevoel van maximale controle geven. Dat wordt mede veroorzaakt door de standaard aanwezige quickshifter. Vergeet die koppeling en houdt gewoon het gas open, dan een korte tik tegen de versnellingspook en de GT doet de rest. Omdat je geen wilde bewegingen aan het stuur hoeft te maken behoudt de motor alle rust. Het werkt perfect en is ronduit verslavend.
De GT heeft een verstelbaar windschermpje. Tussen de hoogste en laagste stand merk ik niet veel verschil. Wat dan wel? Er is geen druk op je bovenlichaam als je op de snelweg toert met honderdveertig km/u (of veel harder). Prima. Dan blijven de beruchte turbulenties over die om je helm klapperen bij veel windschermen. Op de KTM vind ik dat reuze meevallen. Op mijn naakte Triumph ben ik het nodige gewend wat wind betreft en het ruitje van de GT vind ik een serieuze verbetering, maar iemand met bijvoorbeeld een Goldwing zal het waarschijnlijk weer helemaal niks vinden. Het is wat je gewend bent natuurlijk.
Gedurende de hele dag valt me de enorme stabiliteit van de motor op. Met name wanneer de demping op Sport-mode staat. De feedback van wat er gebeurt onder de wielen is buitengewoon goed. De fiets stuurt mega-strak onder alle omstandigheden wat een enorm vertrouwen geeft. Je hebt het gevoel dat het allemaal geen klap uitmaakt wat je uitspookt, KTM lost het op. Een voorbeeld hiervan is een Golf-GTI ergens op een A-zoveel ergens in Zeeland. Het is rustig op de weg. Hier en daar een auto. Ik rijd pakweg een honderdzestig km/u als ik ineens die Golf in mijn spiegeltje achter me zie opduiken. Omdat het zomaar een anonieme politieauto zou kunnen zijn draai ik de kraan dicht en laat de Golf passeren. Het is geen politieauto. Twee jonge gasten die de blits maken. Ze blazen me voorbij en het gaat hard. In al mijn jeugdigheid draai ik de kraan weer open en ga erachteraan. Ja, ja, ik weet het: kinderachtig. Dat klopt. In de verte waarschuwen grote borden met rode pijlen voor een bocht, maar het is zo’n lange flauwe waar ik niet zenuwachtig van word. Ik stuur in, houd het gas erop en loop op de Golf in. Het gaat rap maar het voelt allemaal strak en vertrouwd. Hangend in de bocht laat ik een oog op de snelheidsmeter vallen: tweehonderdvijfendertig km/u. Oei. Da’s toch best hard. Maar de KTM? Geen greintje pendelen, zweven, deinen of andere ellende. Helemaal niks. De Golf trapt nog even door, de bocht wordt weer een rechte weg, de cijfers worden nog wat indrukwekkender (ik noem ze niet) en ik rijd de Golf voorbij. De jongens steken hun duim omhoog. Ik doe mee. En dan de kraan dicht en tijd om weer normaal te doen.
Wat andere opvallende zaken: het zadel. Ik heb er zo’n zes uur opgezeten met weinig pauze en dat voel ik dan ook. Een houten reet. Het zadel is iets te hard. KTM levert een gelzadel (met verwarming in drie standen!) en dat lijkt me een must. Dan de jiffy. Daar zit een pen op om hem makkelijk te kunnen uitklappen, maar in dit geval is die pen een bout die Goedhart er zelf ingedraaid heeft. Op internet las ik in een forum dat die pennen gemakkelijk afbreken. Op mijn huur-KTM is dat blijkbaar ook gebeurd. Iets om in de gaten te houden. Of een handige machinebankwerker lief aankijken zodat hij een goede jiffy fabriekt. Benzineverbruik? Ik heb (dom genoeg) het niet zorgvuldig bijgehouden maar ik schat een 1:15 over de hele dag. Lijkt mij netjes. En de tank bevat drieëntwintig liter wat best een behoorlijke actieradius geeft. En die resterende actieradius wordt keurig in het display getoond. Da’s best grappig trouwens. Als je een kwartier flink heb zitten schroeven zie je dat cijfer teruglopen. Ga je je daarna weer normaal gedragen dan loopt het cijfer weer op. Trillingen? Sommige motoren (de BMW S1000XR!) hebben last van hoog-frequente trillingen waardoor je dooie vingers krijgt bij pakweg honderdtwintig km/u. De KTM trilt wat maar niet storend. Je voelt dat ie het doet. Punt.
Alles bij elkaar heb ik vijfhonderdzestig km op de KTM Superduke GT weggereden. Tot volle tevredenheid. En toen moest ik hem weer inleveren. Da’s jammer. Oh ja, de Triumph staat nu op Marktplaats.
(update 9 januari 2017: de Triumph is verkocht)
