Tennissen met handboeien
Als je op latere leeftijd met tennis begint en nooit eerder zo’n racket in je handen hebt gehad, dan is een fatsoenlijke slagtechniek aanleren een dingetje. Natuurlijk, slaan kan iedereen. Dat leer je op de basisschool als je Grote Gemene Koos je van het vege lijf moet zien te houden. Tegenwoordig mag dat niet meer. Tegenwoordig grijp je je mobiele telefoon, bel je een nummer en hoop je dat er iemand opdraaft die ervoor heeft doorgeleerd en een certificaat heeft behaald. En die dan Grote Gemene Koos een pedagogisch verantwoorde knal verkoopt. Maar dat is niet de slagtechniek waar ik op doel. Ik doel op techniek die ervoor zorgt dat je opponent zijn racket neerlegt, op de bank klimt en een applaus laat horen. Om dat voor elkaar te krijgen moet je lang trainen. Uren. Dagen. Uiteraard doe ik mijn stinkende best maar toch besloot ik kortgeleden eens een rondje te Googlen op zoek naar manieren om dit proces wat te versnellen. Ik bedoel, dagenlang op een tennisbaan gaan staan is iets waar mijn werkgever weigert aan mee te werken. Hij betaalt voor andere vaardigheden. Ik tikte “hulpmiddelen” in. Dat hielp niet erg. Ik kwam terecht op een website van ene Christine le Duc. Het is mij een volslagen raadsel hoe handboeien, om maar eens iets te noemen, mijn tennisvaardigheden kunnen opkrikken. Ze heeft een hoop spulletjes in de aanbieding, maar als je opponent inderdaad op die bank klimt, dan zal dat niet uit bewondering zijn, schat ik zo in. Toen ik “tennishulpmiddelen” intikte ging het beter. Dat bracht mij de TopspinPro. Een slim ding op drie pootjes dat mij in no-time ballen als Roger Federer laat slaan. Ik moet er honderdnegentien euries voor neertellen en dan heb ik die Hans Levering niet meer nodig. Alhoewel? De instructies vertellen het niet, maar volgens mij zal er toch iemand moeten zijn die languit op de grond gaat liggen om die pootjes vast te houden. Want anders denk ik te weten wat er gebeurt als je dat fragiele ding met een racket te lijf gaat. Dan komt ie terecht op baan zes. En als je dan op baan twee staat te oefenen… Of zou het niet de bedoeling zijn om hem mee te nemen naar de club? Beter van niet misschien. Het is niet bevorderlijk voor je imago als je met zo’n strijkplank aankomt. Het is beter om er thuis mee te oefenen. Tussen de wasautomaat en de wasdroger. Mijn vrouw zal die onzin immers niet in de woonkamer willen hebben. Dan loopt onze verzameling Ming porselein teveel risico.
Dus die TopspinPro gaat hem niet worden. Een ballenkanon dan? Nou wordt het interessant. Dan moet het ding wél een beetje afstand kunnen overbruggen. Anders brengt ie niks extra. Dan kan ik net zo goed mijn tennismaten uit de Appgroep laten opdraven. Is nog gezelliger ook. En als het apparaat een beetje power heeft kan je hem óók voor die zeikteilen van buren gebruiken als we weer eens een feestje hebben. Vanaf baan drie hoef je het ding alleen maar een kwartslag te draaien. Ballen eruit, een mud aardappelen erin…hoe moeilijk kan het zijn? Ik wil hem op batterijen natuurlijk. Anders zeul je je een breuk aan verlengsnoeren. Maar, drieduizend euries?! Pffff….
Bij nader inzien laat ik het plan varen. Dan maar geen topspin. Bovendien, met de leraren van Hans en mijn tennisklasje is het gezelliger.