TC Capelle 5 jaar lustrum
Omdat mijn vrienden- en kennissenkring aan het uitdunnen is om diverse redenen opperde mijn dochter Irene dat ik moest gaan tennissen. Dan ontmoet ik weer eens wat mensen, is de boodschap. Goed idee. Mijn sportieve carriëre staat trouwens ook al een tijdje op een laag pitje. Een beetje achter een bal aan rennen zal me zeker goed doen. Irene tennist bij TC Capelle in Capelle aan den IJssel. En niet alleen dat. Ze levert er tevens een bijdrage in de evenementencommissie en ook in de redactie van de nieuwsbrief is ze actief. Irene regelt wat rond en zo komt het dat ik ineens op zaterdagochtend op een gravelbaan sta. Naast tennisleraar Ruben en naast Richard en Henk die het kunstje ook onder de knie willen krijgen. Ruben gaat een dappere poging wagen om me zo snel mogelijk op het centre court van Wimbledon te krijgen. En vertelt me daarom hoe ik dat racket het beste kan vasthouden. Aan de onderkant. Ja, ik leer snel. Een paar lessen verder meld ik dat dat Wimbledon geen probleem gaat opleveren. Als ik me beperk tot het oprapen van de ballen en het uitreiken van handdoeken aan Richard Krajicek, dan komt het helemaal goed. Ondanks dat is het best een lollig spelletje. Het zou me een lief ding waard zijn als ze dat net wat omlaag trekken en die baan langer maken, maar iets zegt me dat dat er niet in zit. Jammer. En dan heb ik het nog niet over dat lage dak gehad. Hoe dan ook, samen met de jongens is het gezellig en we zweten wat af. In de les vóór ons geeft Ruben les aan drie meisjes. Ze blijken tien en elf jaar oud te zijn. En ze slaan die bal met een gemak alsof ze al jaren niks anders doen. Vermoedelijk is dat ook zo. Prachtig om te zien. Als ik het vergelijk met m’n eigen moeizame gezwoeg om het ding fatsoenlijk te raken… Die achterstand ga ik nooit meer goed maken. Jong geleerd is oud gedaan. Oefening baart kunst. Om er maar eens een paar clichés tegenaan te gooien.
“Pa?”, vraagt Irene. “Wil jij op de tennis het feest fotograferen?”. “Feest?”. “In november bestaat de club vijf jaar en dan is er een groot feest”. Dat snap ik. TC Capelle is vijf jaar geleden ontstaan uit een fusie tussen CTC en De Blinkert. Het fijne weet ik er niet van, maar een fusie tussen twee verenigingen is doorgaans een emotionele aangelegenheid waar de nodige spanningen mee gemoeid zijn. Als er dan na vijf jaar een bloeiende club staat, dan is een feest zeker op zijn plaats. “Tuurlijk. Lijkt me leuk”, antwoord ik. Fotograferen is een andere hobby. Altijd tof om hiermee aan de slag te zijn. En zo sta ik op zaterdagavond in een grote feesttent met mijn camera op mijn buik vlak voor een enorme luidsprekerbox waar een enorm kabaal uit komt, geproduceerd door een grote band genaamd Colibri. Het is druk. De feesttent en de kantine annex bar staan beiden vol met vrolijke feestvierders. Er hangt een gemoedelijke, ontspannen en gezellige sfeer. Stefan, de vriend van Irene, heeft via enkele connecties de tent voorzien van een hetelucht kanon, een dansvloer met LED-verlichting en de nodige feestverlichting aan het dak. De tent zelf heeft ie ook geregeld, geloof ik. Alles bij elkaar levert het een geweldige ambiance. Wat dan weer jammer is is dat één enkele cocosmakroon in de woonwijk achter de tennisbaan tot twee keer toe de politie belt vanwege vermeende geluidsoverlast. Zielige mensen kom je overal tegen. De zuurpruim is bij iedereen als zodanig bekend maar desondanks voelt men toch de noodzaak om naar de pijpen van zo’n enkel sneu mens te dansen. En dan staat dus de geluidsman achter de mengtafel angstig naar de dB-meter te kijken. Omdat anders oom agent de stekker eruit trekt. Raar, in een democratisch land. Want de ruime meerderheid klaagt niet. Een deel ervan staat voor mijn neus te dansen op een cover van Tavares die vakkundig door Colibri eruit wordt geperst. Heaven is missing an angel. Zeker weten. Daarvan staan er óók een aantal voor mijn neus. Dan wat later, als ik even naar buiten loop voor een frisse neus, staat er een patatwagen naast de ingang. We mogen een frietje halen. Hoort bij de feestvreugde. Het moet niet gekker worden.
De voorzitter houdt een speech. De details heb ik even niet paraat maar wat binnenkomt is dat hij o.a. de fotograaf bij name noemt en de goegemeente meedeelt dat die fotograaf ook lid van de vereniging geworden is. Die fotograaf, dat ben ik. Dus. En het verhaal klopt. Irene kijkt me aan en geeft een knipoog. Ze heeft de voorzitter iets ingefluisterd. Echt leuk. Ik krijg ook van een omstander het advies om te gaan labelen. En dan is er nog een vrijdagavondcompetitie. En met de redactie van de nieuwsbrief ben ik in gesprek omdat versterking gewenst is. Poehééé. Het wordt nog druk, op deze manier.
‘s-Avonds tegen twaalf uur gaan Olga (mijn vrouw, die is er ook) en ik huiswaarts. In tegenstelling tot mister zuurpruim vonden wij het wél een erg leuke avond. Nu weer de les in. Bij Ruben, die het verrekte makkelijk heeft pal naast die grote mand vol ballen, terwijl wij regelmatig met onze hol omhoog over de grond kruipen om de boel op te rapen. Enfin, ik ga weer proberen om die bal fatsoenlijk over dat net te krijgen. Het hangt nog steeds te hoog.
