Roken in een viskom
Na twee dagen vergaderen in Zweden mag ik naar huis. Het verkeer rond Stockholm is aan het eind van de middag net zo’n ramp als bij ons in de Randstad en daarom pak ik de trein. Vanuit Södertälje-Syd werkt dat vlekkeloos. Na een comfortabele rit van vijfenveertig minuten loop ik de vertrekhal van Arlanda Airport binnen. Tijd zat. Tijd om mezelf over een broodje heen te schuiven. Uitgebreid eten heb ik geen zin in. Dan door de Check-in, het bekende gekloot met riemen die af moeten, tassen en zakken die leeg moeten, allemaal omdat er ooit idioten enge dingen met vliegtuigen zijn gaan doen terwijl ze daar niet voor bedoeld zijn. Maar het gaat vlot en wat later vind ik mijzelf terug op een stoeltje bij de gate, voor een vlucht met Norwegian Air richting Schiphol. Ik zit recht tegenover een plexiglas cabine van pakweg drie bij een meter. Een rookcabine. Voor de medemens die maar geen afscheid kan nemen van zijn stinkstok. Bovenin de cabine zit een afzuiginstallatie. Zo één die bij ons in de keuken boven de kookplaat hangt. Een perfecte afwerkplek voor mensen met een verslaving. God wat een armoe. De cabine staat echt volgepropt met volk dat zich krampachtig vasthoudt aan witte staafjes. Terwijl dat helemaal niet nodig is. De mensen staan klem dus omvallen behoort niet tot de opties. Buiten de viskom staat nog een rijtje volk met benauwde blik dat graag ook naar binnen wil. Dat kan niet. Totdat iemand de pui openschuift en naar buiten valt. Dan perst de eerste in de rij zich naar binnen. Ik zit het hele gedoe met stijgende verbazing aan te kijken en ik vermaak me kostelijk. In de viskom zit een meisje in een hoek op een kruk met een peuk in haar murf. Ze kijkt me aan en ziet de grijns op mijn gezicht. Het meisje moet ook een beetje lachen. Ze beseft dat ze eigenlijk voor lul zit. Met haar verslaving onder die afzuigkap. Tsja. Zoek dan een andere verslaving. Er zijn verslavingen zat waarbij je geen afzuigkap nodig hebt. Ik hoef maar om me heen te kijken. Vijfennegentig procent van de mensen in de vertrekhal zitten kromgebogen met die verlichte leesplank in hun handen. Stukken beter. Ze nemen ze zelfs mee de WC in. Met zo’n apparaat is zuigen helemaal niet nodig. Ik behoor tot de overige vijf procent want mijn leesplank zit in mijn binnenzak. Ik ben er helemaal klaar mee.
We mogen de slurf in. Ik blijf zitten. Het duurt altijd een kwartier voor de meute de paspoortkontrole voorbij is. Het is zinloos om zolang in die rij te gaan staan. De viskom stroomt leeg. De zuignappen mogen zich weer onder het klootjesvolk begeven. Als de rij verdwenen is berg ik mijn eReader op, wapper ik mijn telefoon met boardingpass onder het apparaat van mevrouw de stewardess en loop de slurf in. Altijd leuk, Arlanda Airport.
