Nog meer in Rio
Tafeltennis. Twee Chinese dames die tegen een erwt staan te rammen alsof die campingtafel, waar die erwt op terecht moet komen, net zo groot is als het centre court van Wimbledon. Dat is niet zo. Toch rammen die dames echt zo hard en zien ze toch kans om dat balletjes op die tafel te houden. Fascinerend. Ook dat serveren. Onze Nederlandse toppert gooit dat balletje meters hoog de lucht in en als het dingetje dan minuten later weer omlaag komt lepelt ze het minuscule ding met een achteloos tikje over het netje. En dan mag de tegenstandster het uitzoeken. In de slow motion is goed te zien dat die tegenstandster met haar ogen niet dat balletje volgt terwijl het omhoog gegooid wordt. Slim. Want zou ze dat wél doen, dan is de kans groot dat onze Nederlandse snel dat andere balletje uit haar zak tovert om het stiekem over dat netje te tikken terwijl de opponent omhoog kijkt. Tenminste, zo zou ik het doen. Fred Kaps, waarvan Hans Klok in het begin van zijn carrière al die kunstjes heeft afgekeken, was een meester in dit werk. Tafeltennis draait om vingervlugheid. En als iedereen toch omhoog kijkt… Chinese dames, dus. Altijd Chinezen. Waarom eigenlijk? Bettine Vriesekoop kon ook geweldig goochelen aan dat tafeltje maar dat was gewoon dwarsliggerij. Die Chinezen zijn de echte meesters in dit spelletje. Het is niet voor niks dat Bettine ooit in China is gaan wonen. Waarschijnlijk heeft dat met geld te maken. Wij Nederlanders hebben geld genoeg voor een eigen tennisbaan in de achtertuin maar dat geldt niet voor Chinezen. Die zijn gedwongen om iedere avond de bedden tegen de muur te schuiven zodat ze tenminste toch nog een pingpongtafel ertussen kunnen uitklappen. Je moet wat. En als je dat jarenlang zo doet wordt je heel bedreven in dat spelletje.
Zojuist de eerste twee heats van Dorian van Rijsselberghe gezien. Allebei de heats moet hij het afleggen tegen de Britse Nick Dempsey. Dat valt een tikkie tegen. En dat terwijl ik in mijn vorige blog Dorian nog waarschuwde voor die ronddrijvende koelkasten. Hij moet er ééntje hebben aangepikt. Kan niet anders. Of een boodschappentas van Albert Heijn. Iets dergelijks maakte ik in de tachtiger jaren mee toen ik met een vriend aan het surfen was bij de Canarische Eilanden bij Bahia Feliz, waar destijds een Mistral-club gevestigd was die materiaal verhuurde. Toen ik terug voer naar het strand zag ik meters onder me een grote witte plastic zak in het water. Alleen bleef die zak gewoon onder me terwijl ik met een windje vijf Beaufort toch best snelheid had. Toen ik wat nauwkeuriger keek bleek het een grote rog te zijn die met me meezwom. Da’s wel spannend. Dan meldt de verslaggeefster dat Dorian een derde heat gesurft en gewonnen heeft. Mooi. Hij heeft die koelkast dus kunnen lossen. Of hij heeft hem leeggegeten.
Zeilen dan. Marit Bouwmeester in de Laser. Een groot startveld. Alle deelneemsters varen in hetzelfde soort boot. Da’s eerlijk. Ik kijk naar TV en zie een hoop dezelfde zeiltjes en bootjes en heb geen idee wat Marit aan het doen is. De verslaggever meldt dat ie dezelfde beelden voor z’n neus heeft als ons TV-kijkers. Fijn. “Marit vaart ergens rechts”, meldt hij. Kijk, dat zijn mededelingen waar we wat mee kunnen. Zeilen is een geweldige sport maar niet om naar te kijken, zoveel is duidelijk. Geen hond die wijs wordt uit de beelden op TV. Gelukkig gooit de NOS een billenknijper er tussendoor: de volleybalvrouwen mogen tegen Amerika laten zien wat ze kunnen. Amerika is de nummer één van de wereld en de term “billenknijper” is geen loze kreet. Zelden zo’n spannende pot gezien. En dat zonder over-het-paard-getilde-speelsters-met-een-miljoenensalaris die over de grond rollen zonder dat ze aangeraakt worden. Wat trouwens ook lastig is met volleybal. En ook zonder dat geestelijk gestoorde dombo’s vuurwerk op het veld gooien, zonder dat zangkoren teksten scanderen die meer zeggen over de idioten zelf dan ze zelf beseffen en zonder dat supporters elkaar de hersens inslaan. Best saai eigenlijk. Want kijken naar die randdebielen (op grote afstand uiteraard) is het enige dat ik leuk vind aan voetbal.
En nu weer hockey. Pfff. Hard werken, die Olympische Spelen.
Alle berichten Rio
- Altijd wat in Rio 12-8-2016
- Nog meer in Rio 12-8-2016
- Geen worp 15-8-2016
- Een springplank voor een paard 15-8-2016