Nog even naar de Dollemieten – 5
Vandaag geen schokkende dingen. Geen brillen gesloopt. Kan ook niet want die ene die ik bij me heb, had, heb ik gisteren naar de knoppen geholpen. Vandaag dus driehonderdtwintig kilometer weggereden zonder fok. Het feit dat je dit nu leest bewijst dat dat gelukt is. Vandaag deden Anton en ik een rondje ten noordoosten van Molveno. Een prachtige rit maar niks dat apart het vermelden waard is. Veel, heel veel kleine kloteweggetjes. Van die een-auto-breed weggetjes. Langs bergwanden en door diepe kloven. Jazeker, de natuur is prachtig. Veel bossen. Jazeker, we kregen fenomenale uitzichten. Af en toe. En dat is ook heel mooi allemaal. Thuis hebben we dit bijvoorbeeld niet. Maar het probleem met bossen is dat ze uit bomen bestaan. Ontzettend veel bomen. Het probleem daarmee is weer dat die dingen die prachtige uitzichten verpesten. Omdat ze altijd in de weg staan. Een andere dingetje is dat die berghellingen niet langs een liniaal getrokken zijn. Dus die smalle kloteweggetjes, die slingeren nogal. Daardoor kan je in al die bochten meestal niet zien wat er aan de andere komt aankomt. Zo’n koekblik bijvoorbeeld. Dat betekent dus dat je daar voortdurend rekening mee moet houden. En dat dan een paar uur lang. Vermoeiend. Net werken. Nog meer? Jawel, die kloteweggetjes worden niet vaak geasfalteerd. Meestal niet. Nooit eigenlijk. Niet in de Dollemieten in ieder geval. Het is dus een gatenkaas. Met veel gaten. De vullingen rammelen uit je kiezen.
Ziezo. Dat is eruit. Ja, ik weet het. Het klinkt nogal negatief. Da’s de bedoeling niet. Want het was alles bij elkaar een prima dag. Met ook ruimere wegen waar we wèl redelijk normaal konden doorrijden. Zolang er geen touringcars voor onze neus de boel ophielden tenminste. Gelukkig valt dat met een KTM met heel veel pk’s en heel veel koppel vlot te fixen. We deden opnieuw de neergang vanaf de Monte Boldone. Net als gisteren. Poeheee, da’s serieus mooi sturen. En, net als gisteren, opnieuw subliem weer. Maar inderdaad, het zal je duidelijk zijn, dat gepruts op de vierkante millimeter is niet helemaal mijn ding. Promotor heeft het in de route gestopt en dus doe je dat. Maar ach, er zijn ergere dingen. Dus ik moet niet zeuren. Een dag in de regen bijvoorbeeld. Da’s nog veel vervelender. Of mist. Ook niks.
Morgen doen we de koninginnerit. Zo noemt reisleider Stefan het tenminste. Nee, Maxima gaat niet mee. Waarom dan die naam? Dat moet je Stefan vragen. Ik weet wel, de Sass Pordoi zit in de rit, Canazei ook en de Mendolapas. Nee, geen tikfout. Het is echt Sass. Ga maar Googelen. Dat zijn dus serieuze pukkels. Misschien doen Anton en ik de kabelbaan op de Pordoi. Als het ding niet uit de vaart gehaald is tenminste. We zien wel. Ik heb er zin an.
Nu een vorkje prikken. Drie gangen. En dan afzakken aan de bar. Slappe verhalen aanhoren en vertellen. Een hondenleven, zeker. Iemand moet het doen.
Morgen weer een verhaal dat wel leuk is. Hoop ik.
