Niks

Niks te melden. Het gaat allemaal toppiejoppie. Nieuwe ballen gekocht bij een aardige ballenmeneer op de club die een grote zak met die dingen rond sleepte. “Doe mij er maar zes”, zeg ik. Helemaal goed. Zes nieuwe knikkertjes. Twee dagen later ben ik er al drie kwijt. Raar. Misschien liggen ze bij Alex in de bak. Of ergens tussen de brandnetels. Of bij de honkbalclub op honk drie. Zou zomaar kunnen want die tennismaten van mij slaan als idioten. Ik niet. Bij mij gaat alles toppiejoppie. Of zou zo’n maat ze in z’n zak gestoken hebben? Oh nee, hij heeft een broek zonder zakken. Volgens mij is dat helemaal geen tennisbroek. Dan. Toch? Hij zegt van wel.  “Een broek van Björn Borg”, meldt hij. Nou? die tennist toch al jaren niet meer? Ik draag zijn onderbroeken. Van Björn. Zitten ook geen zakken in. Wel twee ballen. Enfin. Lekker belangrijk.

Tennisrackets dan? Valt ook niks over te melden. Ik heb er twee. Die ene mag ik van Ruben niet gebruiken. “Te licht voor jou”, zei hij maanden geleden. Dus gebruik ik die zware. Die andere staat nu te roesten in de hoek van de kamer. Tweehonderd euro voor droppie uitgegeven. Ruben heeft altijd gelijk want daar betaal ik hem voor. Om gelijk te hebben. Andere vrienden slepen zich een breuk aan die rackets. Jan heeft er vier in zijn tas. Of vijf. “Waarom?”, vraag ik hem. “Dat staat stoer”, zegt Jan. “Maar ik gebruik er maar één hoor”. Prima. Dan zou ik die anderen wegsodemieteren. Het prettige van zo’n zwaar racket is dat ik die ballen loeihard kan serveren. Meestal het net in. Na vier keer dubbele fout verliezen met een love-game. Dan voel ik mijn maten kreunen en steunen. “Kan die gozert niet naar huis?”. Leuk spel. Dit gaat dus ook nergens over. Nog meer waar niks over te melden valt?

Nou, misschien over dat mooie weer dan. Als je ‘s-avonds op de baan aan de verkeerde kant staat schijnt de zon precies in je gezicht. Dan zie je geen moer met serveren. Misschien is dat wel de reden dat dat nog steeds volkomen ruk gaat. Lasogen krijg je van die zon. Die maten van mij gaan daarom met zonnebrillen staan. Ik heb geen zonnebril. Wel ooit gehad maar het ding kon er niet tegen toen ik erop ging zitten. Daarna was het een uiterst kunstzinnig gevouwen plastiekje. Een Rayban. Hartstikke duur. Maar geen kwaliteit, dus. Dat kunnen die Chinezen niet. Goeie zonnebrillen maken. Nu doe ik het met een petje. Maar dan nog schijnt die zon onder de klep door. Hopeloos. Gelukkig is die zomer snel voorbij. Dan lost het zichzelf op. Verder gaat het toppiejoppie. Goed. Dit gaat ook al nergens over. Laat maar. Nog iets?

Eigenlijk niet. Oh ja, dat afhangbord. Da’s leuk. Er staan nog steeds mensen te hannessen als ze een baan willen afhangen. Het is best grappig om naar te kijken, als ze overal op staan te drukken en er niks gebeurd. Of er gebeurd iets waar ze niet op rekenen. Een hoop gemopper. Echt leuk. Pak een stoel en ga een uurtje zitten kijken. Echt, je hebt een top avond. En met dit mooie weer is het druk, druk, druk want iedereen komt tennissen. Maar dit is eigenlijk ook de moeite van het vermelden niet waard. En bovendien is het maar tijdelijk want Bill Gates brengt straks een nieuwe update uit en dan is het klaar. Wel jammer, eigenlijk. Verder gaat het toppiejoppie.

Tsja, sorry. Niks dus eigenlijk. Je had het net zo goed niet kunnen lezen. Een kwestie van weinig inspiratie. Volgende keer beter. Als ik die ballen aangevuld heb.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.