Malaga, the place to be (2)

Malaga bruist. Zoveel hebben Ollie en ik inmiddels vastgesteld want we vallen met ons neus in de boter: de Feria de Malaga is begonnen op vijftien Augustus, de dag dat we aankwamen. Dat wisten we natuurlijk helemaal niet maar dat wordt ons verteld door Marieke, een schat van een meid, afkomstig uit België, die ons vandaag op een fietstocht van ruim drie uur meeneemt langs alle historische bezienswaardigheden van Malaga. Marieke woont al vijf jaar in de stad, als deel van een opleiding en ook om de taal te leren. Dit is de laatste week van Marieke en dan gaat ze terug naar huis, een mooie periode van haar leven afsluitend. De fietstocht met gids ontdekte ik met wat Googelen op internet en het blijkt een gouden greep. Marieke sleept ons fietsend door het centrum van Malaga. Overal waar we zondag argeloos al langswandelden zonder enig idee waar we nu precies naar keken stoppen we nu opnieuw maar nu verteld Marieke het hoe, wat en waarom. En dat is echt interessant. Een kathedraal waar tweehonderdvijftig jaar aan gebouwd is, door die lange periode vijf bouwstijlen kent en die nog steeds niet af is, bijvoorbeeld. En ze verteld wat de Feria de Malaga inhoudt. Een feestweek die aanstaande zaterdag zal eindigen en die gekenmerkt wordt door bandjes, voorstellingen, mensen die muziek maken, overvolle terrassen, gezelligheid en dames in klederdracht. Als je je een flamencozangeres voor de geest haalt, dát is de klederdracht. Slanke jongedames, prachtig opgemaakt in strakke satijnen jurken. Het zijn er veel en ze eisen de aandacht op. De hormonen gieren door m’n keel. Er zijn ook jongedames van mijn eigen leeftijd met net zo’n uitgezakt lijf als ik heb en die menen dat ze nog steeds in die strakke jurken passen. Iemand zou ze de waarheid moeten vertellen. Ook dat zijn er tamelijk veel en die brengen in een oogwenk mijn hormonen weer tot rust. Balans. Daar houden wij van.

We komen op een plein met het huis waar Pablo Picasso ooit geboren is en gewoond heeft. Nou interesseert Pablo me geen lor maar het is kunstgeschiedenis en dus leuk om even mee te nemen. Op het plein zit Pablo op een bankje. Niet de echte natuurlijk want Pablo is al een tijdje de pijp uit, maar zijn evenknie in brons. Het is de bedoeling dat je ernaast gaat zitten op dat bankje en dan over zijn hoofd aait. Het nut hiervan heeft Marieke ons verteld maar ik ben het even kwijt. Ollie en ik nemen aan weerszijden plaats en Marieke zal een foto van ons maken. Terwijl ze bezig is komt er een grote groep andere toeristen met een gids aan die hetzelfde plan hebben. Marieke wordt een beetje geduwd en krijgt de opmerking “hurry, hurry” naar haar hoofd. Ook gaan er enkele toeristen schuin voor ons staan zodat we de foto niet kunnen maken. Marieke kijkt om zich heen met diezelfde blik van diezelfde topchef die deze keer twee fazanten de benen ziet nemen en duwt vriendelijk maar resoluut de toeristen opzij om ruimte te krijgen. Het helpt, iets, en we nemen nu opzettelijk ruim de tijd om onze foto’s te maken. Opzouten. Toeristen, ze zouden ze moeten afschieten. Het blijkt dat dat ook gebeurd is maar daarvoor moeten we een paar honderd jaar terug in de tijd en toen werden de toeristen soldaten genoemd. Tegenwoordig zijn de autoriteiten minder ruimhartig met het afgeven van een dergelijke vergunning. Moment…Olga roept. Ik moet even een eng beest uit de badkamer halen. Ja…gelukt. Gezemel. Zo’n Tarantula doet toch geen vlieg kwaad?

Behalve de Feria de Malaga is er nog een tweede belankrijke gebeurtenis in Malaga: de Semana Santa. Marieke neemt ons mee naar een gebouw waarin twee tronen staan die tijdens een boeteprocessie door de straten van Malaga gedragen worden. Op de tronen staan beelden van Jezus en Maria en ze worden gedragen door tweehonderdvijftig mannen. Dat zijn er tamelijk veel maar dat is nodig omdat de tronen een paar ton wegen, nogal uit de kluiten zijn gewassen en het gebruik van vorkheftrucks (wat vele malen efficiënter zou zijn) niet is toegestaan omdat ze natuurlijk niet bijdragen aan de feestelijkheden. We mogen het gebouw in om de tronen te bewonderen. En bewonderen is het goede woord want de dingen zijn gróót en bijzonder indrukwekkend. Tenslotte neemt Marieke ons neemt naar de stierenvechtersarena en legt ons uit wat stierenvechten precies inhoudt en welke tradities erachter schuil gaan. Wij geloven het maar we hoeven het niet te zien. Want dan zit je toch ineens heel anders naar je biefstukje op je bord te kijken.

We leveren de fietsen in en zeggen Marieke gedag. Ik heb bewondering voor de meid, zo enthousiast en ondernemend als ze in het leven staat. Op haar aanraden wandelen Ollie en ik naar het Marriot hotel waar we de lift nemen naar de vijftiende verdieping alwaar we vanaf het dakterras een prachtig uitzicht over de stad hebben. Datzelfde terras bevat ook een klein zwembad en een poolbar maar daar mogen we geen gebruik van maken. Het is alleen voor de gasten. Jammer. Spetteren op zo’n hoogte heeft immers wel wat. Dan naar de lift voor de terugweg omlaag. De kooi lijkt ons tamelijk vol maar volgens de liftboy kunnen we er gemakkelijk bij. Het blijkt een Hollands onderonsje want we staan er ineens met een blik Nederlanders. Eén van de landgenoten lanceert de vraag wie er een poepie heeft gelaten. Een originele grap. Leuk.

Malaga is leuk. Echt waar.