Kan iemand dat afschaffen? Zwaartekracht?

Dus dan stap ik onder de douche uit, kijk ik in de spiegel en dan vraag ik mezelf af: zat die bobbel er vroeger nou ook? Pakweg tien jaar geleden? Op die buik? Niet dat ik me kan herinneren tenminste. Zo rond de feestdagen is douchen natuurlijk ook uiterst onverstandig. Niet douchen, geen zelfonderzoek, probleem opgelost. Toch irriteert het me een beetje. Ik prakkezeer: het kan toch niet aan die twee copieuze dineetjes liggen? Vroeger prakte ik ook probleemloos een paar bakken Bram Ladage weg en dat leverde nooit zichtbaar resultaat op. Dan schiet mij te binnen: het is de zwaartekracht! Die trekt tenslotte alles omlaag, dus ook mijn buik. Helder. Om zeker te zijn bel ik Stephen Hawking. Die heeft als natuurkundige verstand van dit soort zaken. Maar communiceren met Stephen is lastig. Ik begrijp eruit dat ik de zwaartekracht niet de schuld kan geven van mijn uitgezakte pens. Daar heb ik dus geen moer aan. Na wat Googelen is er maar één conclusie: teveel eten, teveel buro, teveel auto, teveel bank en te weinig bewegen. Een negatieve vicieuze cirkel en zo. Eigenlijk wil ik dit allemaal niet weten maar er moet toch iets gebeuren vind ik. Anders komt die vensterbank met begonia’s en een rollator als vervoermiddel me sneller dichterbij dan me lief is.

Nu wil het geval dat op vijf minuten lopen van ons huis David Lloyd een vestiging heeft. Ik vind het helemaal niks, dat gekloot op die apparaten in die zweterige zaaltjes maar bij meneer Lloyd kan je ook nog allerlei andere dingen doen. Ze hebben een prima catering, bijvoorbeeld. Dus op zondagmorgen ga ik op bezoek. Keurige ontvangst, aardige dame bij de receptie. Ze trommelt een nette jongen op die mij doordringend aankijkt en mij ingewikkelde vragen stelt. Over hoe het zo gekomen is en wat mijn verwachtingspatroon is. Stomme vraag. Ik antwoord dat Arnold Schwarzeneggert mijn rolmodel is en dat ik met hooguit twee weken hetzelfde lijf wil. Maximaal. Dan rijst de vraag: de Schwarzeneggert van veertig jaar geleden of die van vorige week. Voor die van vorige week hoef ik niet zoveel meer te doen. Dan kan ik meteen doorwandelen naar de catering. Maar dat vraagt de nette jongen niet. Het is tenslotte een nette jongen. Jammer. In plaats daarvan vraagt de nette jongen of ik een rondleiding wil. Tuurlijk. Waarom niet. En het moet gezegd, het pakhuis van meneer Lloyd ziet er geweldig uit. We komen langs een paar tennisbanen. “Kan ik ook tennissen?” vraag ik vriendelijk. “Natuurlijk kunt u dat meneer. Dat zit gewoon bij het abonnement in”. Geweldig. Ik kan helemaal niet tennissen maar meneer Lloyd regelt het. Dan passeren we een paar squashbanen. In een ver verleden heb ik dat spelletje een paar jaar gespeeld dus dat zou geen probleem moeten zijn. Met die drie muren en die glaswand kan dat balletje geen kant op en dan, anders dan bij tennis, hoef je dus niet zover te lopen als je misslaat. Om prettig te squashen is het leuker als je met z’n tweeën bent maar daar heeft David Lloyd oplossingen voor. Mooi. We komen bij het zwembad (geen glijbaan, da’s dan weer jammer), een sauna en een zaal met een groot aantal spinfietsen. “Deze fietsen zijn de Ferrari’s onder de spinning bikes meneer”, meldt mijn begeleider. Ik moet toegeven, ze ogen hagelnieuw en ze zien er futuristisch uit. High tech fietsen waarop je je de neten trapt maar geen meter vooruit komt. Top. Dan hoef je het hele klote eind ook niet terug te rijden als je aankomt. En aankomen wil ik nou juist voorkomen. Tenslotte belanden we in de apparatenzaal en ook dat is high tech wat de klok slaat. Het is tamelijk druk maar vol getatoeëerde spierbundels die een tikkie vreemd uit de ogen kijken en onsamenhangende taal uitslaan zie ik nergens. Prettig.

Eenmaal terug bij de receptie ploffen we neer en krijg ik het kostenplaatje voor mijn neus. Da’s niet gering maar dat begrijp ik ook wel. Immers, de keuze is reuze. In Januari mag ik er tegenaan. Volgens de statistieken ga ik dat zomaar een maand of vier, vijf volhouden.

We gaan het beleven.