Een huis opknappen, leuk (2)
Na mijn berichtje van gisteren blijkt dat ik het leukste nog vergeten ben ook! Want die vloerbedekking kwam er niet zomaar in, natuurlijk. De matjes worden geleverd door een bedrijf dat een collega van Olga ons tipte. Maar bij die collega werd abusievelijk de verkeerde kleur geleverd. Beetje jammer. Dus als de bus van de stoffeerder de straat in komt gereden staat Olga al met bloeddoorlopen ogen achter de deur te wachten. Olga is scherp. Als een scheermes. De bus is nog niet gestopt of ze staat al buiten, met een machete in de broeksband en een dolk tussen de tanden. De mannen stappen uit en Olga verordonneert vriendelijk maar ijzig, “mag ik even de kleur zien?”. “Natuurlijk mevrouw, dat waren wij al van plan”. Want het probleem komt vaker voor en de mannen kennen het klappen van de zweep. “Wij nemen geen enkel risico mevrouw”. De rol komt de bus uit en wordt een stukje uitgerold. Ik zie meteen, het klopt en ik stap gerustgesteld naar achteren. Aan de slag dus. Maar dan…”de kleur is fout!”, roept Olga. Pardon? “Nee hoor, hij is goed”, roep ik. “Echt niet, hij is fout en het komt er niet in. Ik rijd naar de winkel en ik ga die stalen halen”. Nee hè. De stoffeerders kijken mij meewarig aan en laten zich berustend achterover tegen de bus zakken. De shag komt tevoorschijn en de eerste peuken worden opgestoken. “Beter om mevrouw te laten checken meneer, wij maken dit vaker mee”. Olga racet in haar Suzuki de straat uit, op zoek naar genoegdoening. Ik stel voor om dan maar even het werk op te nemen, dan doen we nog wat nuttigs. De stoffeerders vinden het prima.
Een klein half uur later stuift Olga de straat weer in. Ze vertelt dat de winkelbediende meteen begreep wat er aan de hand was toen hij haar zag binnenkomen. “Neemt u de stalen maar meteen mee mevrouw”. Als Olga opgefokt is is het verstandiger om gewoon ja en amen te zeggen. Tegenspreken is spelen met je leven. De stalen worden naast de vloerbedekking gehouden. Net als een half uur eerder zie ik geen verschil. Een Adelaarsoog waarschijnlijk. “Het is grijzer”, zegt Olga. Dan kijkt ze vanaf een andere kant. “Nu is het bruiner”. Fijn. Een Kameleon op de vloer. We kijken nu met z’n allen. Draaien, keren. we kijken van alle kanten…geen problemen, het is de goede kleur. Wat ons betreft dan. Olga stelt voor om het ook even aan de buren te vragen. Doe me nou een lol zeg! We zijn toch niet infantiel? Dan geeft Olga schoorvoetend toe, “nou vooruit dan, de kleur klopt”. Hoera. We hebben witte rook. Taart met slagroom. De mannen gaan aan de slag en dan gaat het snel. Toch ook weer een kunstje dat je echt moet kennen: vloerbedekking op een trap snijden. Ieder zijn vak.
Vrouwen, je kan beter kippen houden!