De tijd vliegt
Het is alweer eerste week van maart. De nieuwjaarstoespraken voor volgend jaar liggen alweer op de tekentafel bij Tennisclub Capelle. De banen zijn alweer sneeuwvrij. Ik heb alweer enkele keren buiten getennist in mijn T-shirt. Het wordt alweer drukker op labelavond, als het droog is tenminste. Er ligt een nieuwe oprijlaan naar de kantine. Nee, nu even geen “alweer” want zo vaak worden er geen wegen naar kantines aangelegd. Hoe dan ook, de lente komt eraan. Heerlijk. Ik kan niet wachten.
Ook leuk, Amerika heeft een nieuwe president. Het kan niemand ontgaan zijn. Als ik wil weten hoe het met hem gaat dan kijk ik even op Twitter. Eerlijk is eerlijk, met meneer Trump is de amusementswaarde er flink op vooruit gegaan. Het Journaal is nog nooit zo spannend geweest. Zijn kordate aanpak spreekt ook tot de verbeelding. Eerst aanpakken en daarna nadenken en advies vragen. En twitteren als het tegenzit. Het werkt. Laatst stak er een twijgje van de liguster door de schutting die onze tuin scheidt van de buren. Het twijgje was niet sterk genoeg om er een lantaarn aan op te hangen en dus nutteloos. Overleg met de buren is dan verstandig maar overleg is vermoeiend en kost tijd. Ik dacht meteen aan Trump. Ik pakte een zeis uit de schuur, molesteerde het twijgje, slingerde een tweet de wereld in en belde Mr. John Reid. Dat zal ze leren. De Rijdende Rechter lust ze rauw. Of het nou gaat om een muur die twee centimeter fout staat of de tak van een boom met een lelijke knoest, de betrokken bewoners liggen er jaren met pijn in de buik wakker van en dus zijn het dwingende vraagstukken die oplossing behoeven. En als Mr. Reid met een uitspraak komt die me niet bevalt, dan gooi ik er gewoon weer een tweet uit en zet ik de gehele Nederlandse rechterlijke macht te kakken. Geen punt. Trump doet het ook. Het afhakken van dat twijgje viel toch al niet mee. De zeis was net zo scherp als mijn schaatsen die na de laatste Elfstedentocht twintig jaar geleden met een dikke laag roest in de schuur liggen. Ik heb toen ruim vijf uur voor de televisie gezeten. Want Leeuwarden is dik twee uur rijden met de auto. Het is ook idioot natuurlijk. Zijn er nou echt geen elf steden te vinden die een beetje dichterbij liggen? Dat twijgje afhakken duurde dus even wat me deed twijfelen of ik opnieuw een tweet de wereld in zou slingeren en de fabrikant van de zeis aansprakelijk zou stellen. John Reid is toch onderweg. Hij kan dit best even erbij doen. Nadenken doe ik later wel. Wat Trump kan, kan ik ook.
De mensen die het labellen organiseren zijn dus gewaarschuwd. Als ze mij op een baan zetten die me niet bevalt, een tweet is zo verstuurd. John Reid zit al te wachten in zijn auto. Welke baan het dan zou moeten zijn? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Daar denk ik later wel over na. Buiten liggen er acht dus keus zat en ze liggen er allemaal prachtig bij. En nu bedenk ik ineens dat zeuren één van mijn nutteloze talenten is. Laat ik kappen met die onzin. Eerst de lente. Ik kan niet wachten. En zo zit het.