Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Alweer een rondje Frankrijk – 12

Published · Updated

Dood. Zielig. Het vosje rent de weg over. Vlak voor mijn voorwiel. Ontwijken is er niet bij. Het gebeurt vlak voor een bocht dus rare fratsen uithalen is nog link ook. Ik voel dat ik over het diertje rijd. Het voorwiel krijgt een tik en springt weg maar dat kan ik opvangen. Niet leuk. In mijn spiegels zie ik hem/haar liggen. Er zit een auto achter me. Doorrijden maar. Kijk dan ook uit als je oversteekt!

Het is even over acht als ik vertrek vanuit Valberg. Ik ben de eerste die weg rijd. De rest zit nog aan het ontbijt. De lucht is strakblauw. Geen wolkje aan de hemel. En kraakhelder. Het is gewoon opvallend hoe mooi het uitzicht op de bergen is. Ik ben nog geen vijf minuten onderweg of ik zet de brommer stil om wat foto’s te maken. Voordat ik dat vosje overhoop rijd.

Vandaag zeggen we Valberg gedag. Terug naar huis. Daar trekken we vier dagen voor uit. Dezelfde plaatsen als op de heenweg staan opnieuw op het programma maar via andere routes. Vandaag dus opnieuw naar het dorp van graaf Dracula. Waar we een week geleden zaten. Allevard. Dracula?Pardon? Lees maar even dag vier. De rit gaat opnieuw over de Col de la Cayolle. Maar tegengesteld. En dat ziet er toch echt anders uit. Vanwege het heldere weer zijn de uitzichten opnieuw fenomenaal. Ik stop uitgebreid om foto’s te maken. Genieten! Wat verder opvalt is de stilte. Er is weinig verkeer op de weg. Ik krijg alle ruimte om te sturen. Blik inhalen is nauwelijks nodig. Heerlijk.

Maurice heeft een serie mooie verbindingswegen gevonden richting Allevard. Breed, ruim, overzichtelijk met prima asfalt en lange bochten. De nieuwe Pirelli voelt als kauwgom. De slof geeft een megavertrouwen. Alsof het geen reet uitmaakt wat je doet op en met die brommer. Dat is natuurlijk bedrieglijk en daarom ga ik niet tot het gaatje. Maar sturen gaat meesterlijk en ik geniet volop. De vraag is hoe lang dat duurt want vrienden van me hebben me al gewaarschuwd dat de Pirelli’s niet lang meegaan. Dat is logisch want dat ze zo plakken heeft natuurlijk een reden. Volg een tijdje de Formule1, luister naar Olav Mol en je snapt het helemaal. Plakken betekent zacht rubber en zachte rubber slijt waar je bijstaat. Sorry, waar je op zit. Dan is de hoofdprijs die ik er gisteren voor moest betalen dubbel vervelend natuurlijk. C’est La Vie.

De route gaat ergens door een kasteelruïne. Of een ruïne van een dorpje. Geen idee. Maar het is best indrukwekkend. Parkeren en foto’s maken. Dan zie ik een vogel hoog in de lucht hangen. Doodstil. Vleugels wijd. Het beest hangt volledig stil op de thermiek. Mooi om te zien. Het is een grasparkiet. Die herken ik uit duizenden want een kenner. Het is een gave. Vroeger hadden wij parkieten thuis. Maar die werden allemaal kaal. Net als ikzelf en dat schept een band. Waarom ze kaal werden? We zijn er nooit achter gekomen. Terwijl we er toch kilo’s rozijnen in propten. Misschien was dat niet het juiste voer. Wie zal het zeggen. De dierenarts zette er een spuitje in maar daar werd het beestje vier keer zo groot van. Dat hielp niet. Gelukkig heeft deze parkiet, hoog in de lucht, daar allemaal geen weet van. Hij loert op zijn prooi. Denk ik. Laat je mij wel even met rust? Ik zet gauw mijn helm op. Je weet maar nooit met die parkieten.

Het is half drie als ik aankom bij het hotel in Allevard. Ik ben de eerste. De zo’n schijnt volop en het is heerlijk weer.  Ruim de tijd om dit stukkie te tikken. Vanavond ga ik Dracula opzoeken. Als ie nog leeft tenminste. En anders hebben we de foto’s nog.

Alle berichten Rondje Alpen met MoorMotor

 

 

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.