16 – Weer naar Santiago. Krak, boem, knal

“Wakker worden Ron!” roept Adrie. Ik kijk hoe laat het is. Half zeven. Vroeger dan we afgesproken hadden maar als ik mijn hoofd uit de rits van de tent steek meldt hij dat het vermoedelijk gaat regenen. Beter om de boel droog in te pakken, waarvan akte. Haasten. Maar het lukt. In korte tijd zit alles in de tassen. Top. Regenen doet het nog niet. Ik doe een douche en daarna rijden we weg van de camping. Naar Céret, over de Pyreneeën. Ik heb met de TomTom settings een kronkelroute gebakken en al snel blijkt… dat het kronkelt. Heel veel kronkelt. Op mooi asfalt doen we niet veel anders dan de brommers heen en weer gooien. De omgeving begint vertrouwt te worden. Heuvels, dalen, bomen, bossen. Schitterend. Dan doemt in de verte een kerkje op. Op een heuveltop. Als we dichterbij komen begin ik de vormen van het ding te herkennen. Nog meer dichterbij weet ik het zeker: een kerk van Antoni Gaudi. Onmiskenbaar. We stoppen en parkeren de brommers. Ik loop erheen. De boel is op slot maar als ik door de ramen naar binnen kijk: de Sagrada Familia (Barcelona) maar dan in miniformaat. Schitterend.

Het blijft slingeren en kronkelen. Dan draaien we ergens een dorpje in. Een paar straatjes, twee zebrapaden met allebei een stoplicht. Ik nader en het licht springt op rood. Schijnbaar gaat er iemand oversteken maar die iemand moet nog geboren worden. Er is geen teken van enig leven. Waarom die ene ambtenaar heeft besloten hier geld aan twee stoplichten uit te geven… we zullen het nooit weten. Omdat ik het zo geleerd heb rem ik en stop voor het rode licht. Meteen voel ik een harde klap, gekraak en een tel later lig ik op de grond. De motor ernaast. Een zijkoffer ligt drie meter verder. Adrie, die achter me rijdt, ziet de situatie te laat, kan niet op tijd stoppen en klapt erop. Zo blijkt. Zelf blijft hij gelukkig overeind. Hij heeft mijn rechterzijkoffer geraakt en eraf gereden. Achteraf gezien is dat mazzel, want als hij er frontaal op was gereden had zijn voorvork het waarschijnlijk niet overleefd. Dan is het kassa voor de sleepdiensten. Of iets dergelijks. Er komen wat mensen aangesneld (dus toch enig leven) en die helpen mee mijn motor overeind te zetten. Afgezien van de koffer is er geen schade. Echter, de ophanging van de koffer is wel kaduuk. Met tiewraps weet ik de boel toch vast te zetten. We kunnen door. De verzekering mag het verder regelen.

In hetzelfde dorp ontdekken we iets dat op een kroeg lijkt en we doen ontbijt. Opnieuw bestuderen we de weerapps en we worden er niet vrolijker van. Ik hak een knoop door: morgen naar huis. Ik had Adrie al laten weten geen zin meer te hebben in kamperen in de regen. Zou het weer na morgen weer opknappen dan is het nog wat anders. Eén nachtje regen erbij is niet erg. Maar de verwachtingen lijken er niet op. Adrie doet een suggestie: “Céret, het doel van vandaag, bereiken we tamelijk vroeg in de middag. Je zou Céret kunnen overslaan en doorrijden naar het noorden. Dan win je tijd in goed weer”. Want vandaag is het weer namelijk nog prima. Vanaf morgen wordt het uien. Zeggen de apps. Ik vind het een goed idee en maak een nieuw plan. De snelste route naar Brive. Vierhonderd kilometer onder Parijs. Adrie besluit om oostwaarts te gaan. Uiteindelijk moet hij toch die hoek in. En zo nemen we afscheid. Het waren twee fantastische weken. Jammer van de komende week. Alhoewel: niks zo veranderlijk als het weer. Maar ja, we hebben geen glazen bol.

Als alle “snelste routes” zo gaaf zijn als deze teken ik ervoor. Ik mag door de Pyreneeën en Andorra. Het is voor het grootste deel snelweg maar tegelijk ook prachtig sturen. Ik kom een knaap in een Porsche tegen die flink doortrapt en ik haak aan. Dat wordt een beetje een spelletje. Het wordt flink trekken in de lange bochten maar ik geniet volop. Meneer Porsche ook. De KTM vindt alles best. De nieuwe achterband ook. Dan wordt het drukker op de weg. En smaller. Meneer Porsche moet in de ankers. Ik uiteraard ook maar hij gebaart dat ik voorbij mag. Aardig. Duim omhoog. Even zwaaien. En doorrrrr… Dan een melding in mijn dashboard: te weinig druk in de voorband. Pardon? Ik zie de spanning op 2.2 bar staan. En dat blijft zo. Het zit me niet lekker en ik zet de brommer langs de kant. Niks bijzonders te zien. Met mijn compressor pomp ik er wat lucht bij. De spanning is nu 2.4 maar de melding blijft staan. Tenslotte check ik de boel bij een volgende pomp met een ouderwetse manometer die ik altijd bij me heb. Het ziet er prima uit. Conclusie: batterij van de sensor begint leeg te lopen. Heb ik eerder gehad bij het achterwiel. No worries.

Aan al het moois komt een eind. Na de Pyreneeën het vlakke Franse land en daar is weinig aan. Ik rijdt in de zon en met negenentwintig graden is het knap warm. Ik krijg tolpoorten. Creditcard erin, werkt niet. Pinpas erin, werkt ook niet. Nu wordt het vervelend. Tot ik besluit om het contactloos te proberen. Want zoiets las ik, ergens. Verrek… dat werkt! Aha, de Fransen hebben iets nieuws bedacht. Ik kan een nieuw hoofdstuk aan mijn boek “Tolpoorten, de neverending story” toevoegen.

Tegen vijven bereik ik Brive. En de lucht wordt zwart. Oei. Ik kijk naar de Garmin, nog zeven minuten naar het hotel dat ik eerder bij een pomp, via Booking, gereserveerd heb. Een schietgebedje. Laat me het tot aan het hotel droog houden. Want die lucht… dat wordt een wolkbreuk. Parkeren, naar de receptie, inchecken. “Jawel meneer, u hebt een reservering”. Toch wel handig, dat Booking. Ik haal de tassen en koffers van de brommer en sleep ze naar de kamer. Ik ben nog niet koud binnen of buiten wordt de WC doorgetrokken. Dat noem ik strakke timing. En mazzel. Naast een Ibis hotel zit vaak een MacDonalds. Nu ook. Iets anders is even niet voorhanden. Het haalt het in de verste verte niet bij de kookkunsten van Adrie maar nu vind ik het gewoon handig.

Morgen de laatste etappe. Verwacht ik. Ik zal nog even kijken of er ergens een hoek is met redelijk weer, dan zou dat nog een overweging kunnen zijn. Je weet nooit. Op een app van mij aan Adrie krijg ik antwoord dat hij vlakbij Montpellier, in het zuid-oosten, op een camping zit. Met goed weer. Top! Ik hoop voor hem dat dat zo blijft. En die fucking weerapps het fout hebben. Dat zou mooi zijn.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.